Ölüm Falı - Lena Diaz / Yorum (Ölüm Oyunları #1)

Orijinal İsim: He Kills Me, He Kills Me Not

Yazar: Lena Diaz
Çevirmen: Cem Yurttaş

Yayınevi: Eksik Parça Yayınları

Sayfa: 352

Baskı Yılı: 2013

Herkese merhaba

Ters olduğum seriyi okuma şeklimden bile belli . İlk 3. yü okudum, sonra 2, sonra 1. Neyse 4. yü okuyunca ters olmaktan çıkacak diye umuyorum :)

Logan ve Amanda'nın hikayesi farklı bir hikayeydi. Çünkü burda güzel kız, yakışıklı oğlan olayı yok. Bu romanda yıllar önce başına gelen ve ölümden şans eseri kurtulduğu olayı unutmaya çalışan yaralı bir kadın ile başından bir evlilik geçmiş, kariyerinin ilk yıllarında yaptığı bir hatayı yıllarca kalbinde taşımış, işinde çok iyi bir adamın hikayesi anlatılıyor.

Akıcılığı ile ilgili söyleyebileceğim tek şey elinizden bırakamadığınız. Genelde Lena Diaz'ın kitapları bir günde bitiyor, ikinci güne kalması çok nadiren oluyor, müsait olamazsam falan :) Katili bulma çabaları bazen sonuçsuz kalıyor ama bazen tutturuyorum. Genel olarak severek okuyorum.

Bu seride sevdiğim şeylerden biri de orijinal isimleri. Katillerin kullandığı tekerleme vb. kelimeleri isim olarak veriyorlar, tabii ki bizim ülkede basılmış hali orijinal isimden farklı. Ben orijinal isimlerini seviyorum.

ARKA KAPAK

Katil, önündeki savunmasız kadının karnına oturdu, elinde bir gül vardı. Gülün güzel parfümü, kanın metalik kokusuna karışıp etrafa tuhaf bir esinti gibi yayılıyordu. Gövdeden bir diken kopardı. "Beni öldürecek." Bir tane daha kopardı. "Beni öldürmeyecek." 

Her dikeni koparıp tek tek kan bulaşmış karnına düşürdükçe çocukluk tekerlemesinin hastalıklı uyarlamasını sürdürdü. Tek diken kaldığında, siyah pis gözleri parladı. Zalim dudakları keyifle gülümsedi. Katil aramızda bir yerde...